Władysław III Laskonogi
(ok. 1161/66 - 1231)

Urodzony między 1161 a 1166 r., najmłodszy syn Mieszka III Starego i jego pierwszej żony, Rusinki Eudoksji. W 1177 r. musiał prawdopodobnie uchodzić z ojcem za granicę. W 1186 r. bawił na dworze swego szwagra, Bogusława I pomorskiego, co być może zaowocowało poślubieniem Łucji, córki księcia rugijskiego, lennika Danii. Po śmierci ojca w 1202 r. objął rządy w Krakowie, wkrótce jednak został usunięty przez tamtejsze możnowładztwo. Została mu jedynie Wielkopolska, gdzie sprawował także rządy opiekuńcze w dzielnicy kalisko-poznańskiej, należącej do jego bratanka, Władysława Odonica, który w 1206 r. wszczął, stłumiony przezeń, bunt w celu odzyskania swej ojcowizny. W 1207 r. utracił jednak na jego rzecz południową część Wielkopolski. Przeciwnik programu emancypacji Kościoła spod zależności władzy świeckiej, którego rzecznikiem był arcybiskup Henryk Kietlicz. W 1206 r. doszło między nimi do otwartego konfliktu. Arcybiskup rzucił klątwę na księcia, a ten wygnał go z kraju. Popierała go przy tym część kleru, m.in. biskup poznański Arnold i jego kanclerz Wincenty. Papież opowiedział się jednak po stronie arcybiskupa i polecił polskim książętom stanąć po jego stronie. W 1210 r. na zjeździe w Borzykowej zawiązała się koalicja książąt popierających Kietlicza. W 1216 r. utracił na rzecz Odonica Poznań, rok później opanował jednak całą Wielkopolskę, zmuszając Odonica do opuszczenia kraju. W tym roku toczył także wojnę z Henrykiem Brodatym, w wyniku której uzyskał ziemię lubuską, po czym zawarł, wobec braku potomstwa, układy o dziedziczeniu z Henrykiem Brodatym i Leszkiem Białym. W 1225 r. Lubusz najechał landgraf Turyngii Ludwik, a zagrożony Laskonogi zwrócił się o pomoc do Leszka i Henryka. Leszek zwołał na listopad 1227 r. zjazd książąt i biskupów do Gąsawy, który miał rozważyć spór Laskonogiego z Odonicem. Na wiecujących książąt napadł Świętopełk gdański w porozumieniu z Odonicem, Leszek został zabity, a Henryk ciężko ranny (Laskonogiego tam nie było). W 1228 r. udało mu się pokonać i wziąć do niewoli Odonica. Wtedy zapewne, na zjeździe w Cieni z udziałem dostojników małopolskich, przyjął wybór na księcia krakowskiego, obiecując jednocześnie adoptować dwuletniego syna Leszka Białego. Wystawił tam dwa przywileje na rzecz Kościoła i możnych księstwa krakowskiego. W tym samym roku, nie rezygnując formalnie z Krakowa, odstąpił Henrykowi Brodatemu rządy w Małopolsce. W 1229 r. Odonic wyparł Laskonogiego z Wielkopolski, a ten przekazał całe dziedzictwo po sobie Henrykowi Brodatemu i jego synowi. W 1231 r. podjął przy pomocy książąt śląskich nieudaną wyprawę na Wielkopolskę, po czy wycofał się na Śląsk. 18 sierpnia 1231 r. został prawdopodobnie zamordowany przez niemiecką dziewczynę, którą usiłował zgwałcić. Długosz wspomina o jego "rozpuście i wszeteczeństwach".

Ladislaus Spindleshanks (c. 1161/66-1231), the son of Mieszko the Old, who was the prince of Gniezno and Poznan, ascended the throne after his father's death. However the majority of the nobles supported the prince of Sandomierz, Leszek the White, the son of Casimir the Just. Ladislaus was exiled from Cracow, and Leszek assumed power in the senior principality. Ladislaus did not give up his efforts to regain the throne and sought support in Great Poland. He achieved his aim shortly after Leszek's death, but was again exiled, this time by Prince Conrad of Mazovia, who claimed the throne as the brother of Leszek the White. After this defeat, Ladislaus also lost Great Poland. He sought refuge in Silesia, where in his last will he bequeathed his province to his host, Prince Henry the Bearded.

Symbolika obrazu:
-postać spokojna, która się nie wyróżnia,
-jedyna ciekawostka: na klamrze znajduje się ŁOŚ - zwierzę, które nie jest heraldyczne.