Mieszko II Lambert (990 - 1034)
Urodzony w 990 r., zmarł 10 lub 11 V 1034 r.; syn Bolesława Chrobrego i jego trzeciej żony Emnildy, przeznaczony przez swego ojca na następcę, mimo że nie był pierworodny. Ożeniony przez ojca z córką palatyna reńskiego, Erenrieda (Ezzona), siostrzenicą cesarza Ottona III i wnuczką Ottona II - Rychezą. W 1014 r. Chrobry wysłał Mieszka do Pragi w poselstwie z propozycją antycesarskiego przymierza, gdzie go uwięziono, a później odesłano do Niemiec. Mieszko powrócił do Polski w tym samym roku, po przekupieniu dostojników cesarskich przez ojca. Podczas III wojny z Niemcami (1015-1018) Mieszko dowodził grupą wojsk broniących przejścia przez Odrę koło Krosna i pustoszących Morawy. W 1025 r., w kilka miesięcy po śmierci Bolesława Chrobrego koronował się. Na początku swoich rządów nawiązał kontakt z opozycją antycesarską w Niemczech, ale nie zaangażował się zbrojnie po stronie przeciwników Konrada II. W latach 1028-1031 Mieszko podejmował jednak wyprawy na Niemcy. W połowie września 1031 r. Konrad II wyruszył przeciwko Mieszkowi, a ten w obawie przed atakiem Jarosława Mądrego ze wschodu oddał Niemcom Milsko i Łużyce. Miesiąc później do Polski wtargnął pierworodny Bolesława Chrobrego, Bezprym, a Jarosław uderzył na Grody Czerwieńskie. Mieszko uciekł do Czech, a władzę objął Bezprym, który odesłał koronę cesarzowi. Po śmierci Bezpryma w 1032 r. czeski książę Udalryk wypuścił więzionego przez siebie Mieszka, który po powrocie do kraju próbował odzyskać władzę. Cesarz podzielił jednak państwo polskie na trzy części, pomiędzy Mieszka, Ottona (najmłodszego syna Bolesława Chrobrego) i ich brata stryjecznego Dytrycha. Mieszko potwierdził ponadto rezygnację z korony królewskiej. Na krótko przed swoją śmiercią, w 1034 r. Mieszko zdołał ponownie zjednoczyć Polskę. Miejsce jego pochówku to najprawdopodobniej katedra w Poznaniu.
|
|