Bolesław I Chrobry
(ok. 967 - 1025)

WIERSZYK

Urodzony w 966 albo w 967 r., zmarł 17 VI 1025 r.; syn Mieszka I i księżniczki czeskiej Dobrawy; żonaty z córką margrabiego Miśni Rykdaga (984-85), potem z nieznaną z imienia Węgierką, z którą miał pierworodnego syna Bezpryma, później z Emnildą (najprawdopodobniej córką księcia zachodniosłowiańskiego Dobromira), z którą miał dwóch synów: Mieszka II - przyszłego króla Polski i Ottona oraz trzy córki, wreszcie od 1018 r. z margrabianką miśnieńską Odą, z którą miał córkę Matyldę; od 992 r. książę polski. W 973 r. przebywał na dworze cesarskim Ottona I jako poręczenie wierności Mieszka I i po jego śmierci w tym samym roku Bolesław Chrobry powrócił do kraju. Po śmierci ojca wypędził z kraju swoją macochę, Odę, wraz z jej dziećmi i objął władzę w państwie. Na początku swego panowania utrzymywał przyjazne stosunki z cesarstwem, wspomagał Ottona III w walkach ze Słowianami połabskimi, popierał też misję biskupa praskiego Wojciecha w Prusach. W 1000 r. do Gniezna przybył Otton III, by oddać hołd relikwiom zamęczonego przez Prusów Wojciecha i potwierdzić fundację utworzonego tam rok wcześniej arcybiskupstwa; przy tej okazji przekazał Bolesławowi prawo inwestytury w nowo tworzonych na ziemiach polskich biskupstwach. Po śmierci Ottona III w 1002 r. do władzy w Niemczech doszedł nieprzyjazny Polsce Henryk II, a Bolesław chcąc wykorzystać konflikty wewnętrzne w cesarstwie, najechał Miśnię, zajął Milsko i Łużyce, a w 1003 r. rozszerzył swoje panowanie na Czechy i Morawy. Rozpoczęta w wyniku tych działań wojna z Henrykiem II trwała z przerwami do 1018 r., zakończyła się pokojem w Budziszynie, na mocy którego Milsko i Łużyce zostały przy Polsce. W tym samym roku Chrobry wyprawił się na Ruś, zajął Kijów i osadził na krótko na tamtejszym tronie Świętopełka, zaś w drodze powrotnej zajął Grody Czerwieńskie. W 1025 r., na kilka tygodni przed śmiercią koronował się na króla Polski. Ciało Bolesława Chrobrego spoczywa w katedrze poznańskiej.

Boleslaus the Brave (c. 967-1025), the first son of Mieszko I and the Bohemian princess Dobrava. After his father's death, he banished Mieszko's second wife Oda and her sons, and reunited the state. In his attempts at winning the royal crown for himself, he developed contacts with papacy and the empire. Thanks to his efforts, Bishop Adalbert, murdered by the pagan Prussians, was canonised in 999 and the first Polish metropolis (archbishopric) was established at Gniezno, the capital of the country, in 1000. The same year he welcomed in Gniezno the emperor Otto III, an event of considerable political importance. In the wars he fought in the west and the east, he extended his rule to Milsko and Lusatia along the Elbe and the group of strongholds called Grody Czerwienskie in Rus. He had himself crowned king of Poland in 1025, shortly before his death.

Symbolika obrazu:
-poza dumna, rozległy tron,
-krzyż na mieczu = znak Polski,
-niedźwiedzie futro = symbol rodzimego władcy,
-włócznia św. Maurycego - dar cesarza Ottona III.