Leszek Czarny
(1241 - 1288)

Urodzony w 1241 r., syn Kazimierza Konradowica, księcia Kujaw i ziemi łęczycko-sieradzkiej, oraz Konstancji, córki Henryka Pobożnego (zm. 1257 r.). Prawdopodobnie ok. 1260 r. Leszek znalazł się w obozie przeciwników ojca, wraz ze swym wujem, Siemowitem mazowieckim, księciem wielkopolskim Bolesławem Pobożnym i dziedzicem Krakowa, Bolesławem Wstydliwym. Kiedy Kazimierz walczył z Bolesławem Pobożnym o Ląd, a z Bolesławem Wstydliwym o Lelów, synowie jego wszczęli bunt i opanowali południowe obszary jego ziem. Leszek został udzielnym księciem dzielnicy sieradzkiej i związał się z Bolesławem Wstydliwym, który w 1265 r. miał go usynowić i ożenić z księżniczką ruską Gryfiną, siostrzenicą jego żony Kingi. W polityce zagranicznej Leszek pozostawał wierny prowęgierskiemu i antyczeskiemu kierunkowi Bolesława Wstydliwego, był także jego sojusznikiem w walce z książętami śląskimi. Natomiast jego żona, Gryfina, związała się z Czechami. W 1271 r. doszło do zerwania małżeństwa, a otwarty konflikt między małżonkami trwał do 1275 r. Księżna oskarżyła Leszka o impotencję (faktycznie leczył się on u jednego z najznakomitszych medyków owych czasów, Mikołaja z Krakowa). Dopiero pośrednictwo Bolesława Wstydliwego doprowadziło do pojednania. W 1279 r. Bolesław zmarł bezpotomnie i zgodnie z jego wolą Leszek zasiadł na tronie krakowskim. W 1280 r. wojska Leszka pokonały pod Goślicami złożone z Tatarów i Jaćwingów oddziały księcia halickiego, Lwa, dwa lata później udało mu się odeprzeć najazd Jaćwingów, a w trzy lata później - Litwinów. Na przełomie 1287 i 1288 r. wycofał się on przed najazdem tatarskim na Węgry. W latach 1280-1281 Leszek wszedł w ostry konflikt z biskupem Pawłem z Przemankowa, kwestionując niektóre nadania na rzecz Kościoła, poczynione przez jego poprzednika, Bolesława Wstydliwego. Biskup został uwięziony, co wywołało interwencję papieską, po której hierarchę uwolniono i miał on dostać spore odszkodowania. W 1285 r. przeciwko Leszkowi wystąpili zbrojnie możni (rody Starżów i Toporczyków), powołując na tron krakowski księcia mazowieckiego, Konrada II. Leszek ponownie uszedł na Węgry, gdzie zgromadził posiłki, dzięki którym pokonał pod Bogucicami Konrada i jego zwolenników. 30 września 1288 r. umarł bezpotomnie w Krakowie, być może z powodu zarazy, wyznaczywszy na swego następcę księcia wrocławskiego, Henryka IV Probusa. Został pochowany w kościele dominikanów w Krakowie. Podczas rządów w ziemi sieradzkiej zakładał miasta na prawie niemieckim i wspomagał rozwój wsi kolonizacyjnych. Uzyskawszy tron krakowski sprzyjał tamtejszemu mieszczaństwu, nadawał przywileje sądowe i gospodarcze dla Krakowa, Sandomierza i Buska, a także budował mury obronne. Pochowany w kościele dominikanów w Krakowie.

Leszek the Black (1241-1288), the son of the prince of Kuyavia and Sieradz, and the brother of Ladislaus the Short, he inherited the Cracow throne from Boleslaus the Bashful. He took power in peaceful circumstances, with no opposition. In his efforts to reunify the country, Leszek the Black looked to the towns for support and quelled a revolt by the lords. A year before his death, the Mongols invaded Poland for the third time and Leszek fled to Hungary. The Mongols approached the walls of Cracow but failed to capture the city. Leszek's death opened a long period of struggle for the Cracow throne.

Symbolika obrazu:
-tarcza i układ łokcia podobny do Leszka Białego (prawie jego lustrzane odbicie),
-symetria Leszka Białego i Leszka Czarnego nie jest przypadkowa,
-tarcza, ręka wsparta na mieczu oraz masywna korona świadczą o obronności.