Biała laska to mój przyjaciel,
bliźni, pomocnik, brat,
to dzięki niej oglądać mogę
ludzi, kwiaty i świat.

Ty widzisz ją z daleka,
nawet gdy tłum, gdy tłok,
pokłoń się białej lasce,
bo to mój skarb, mój wzrok.

Wystukuje rytm na chodniku,
stuk, stuk, stuk, stuk, stuk, stuk;
Uważaj! Idzie człowiek!
Uważaj! Idzie tu!

Prowadzi tak jak przewodnik,
czy są pagórki, czy płasko,
za to, że mnie tak strzeżesz
dziękuję Ci, biała lasko.

Ty i ja - jedna całość,
wspieramy się w potrzebie,
tylko razem tworzymy świat
i nie możemy żyć bez siebie.

Twoje Święto to nasze święto,
z Ciebie płynie odwaga,
bądź przy nas biała lasko
i co dzień nas wspomagaj.

Wołaj do ludzi: idzie człowiek!
Widzisz nas już z daleka.
To ja - jego oczy. Uważaj!
Nie skrzywdź człowieka!

Jak liść zerwany wiatrem
odszedłeś, jeszcze nie czas,
jak płomyk świecy zgasłeś,
byłeś i nie ma Cię wśród nas.

Jak ojciec oraz jak przyjaciel
Ty dłoń pomocną wyciągałeś,
jak Twoi bracia w jednym Związku
przez serca świat widziałeś.

Ludzie garnęli się do Ciebie
i z Tobą chcieli być,
razem przez życie, trudne życie
podnosić się i iść.

Odszedłeś nagle, Przyjacielu,
zniknął Twój uśmiech, słowa, gest,
bez Ciebie świat i tak już ciemny -
jeszcze ciemniejszy jest.

Osierociłeś nas, dlaczego?
Świat tak okrutny i ponury,
to z Tobą, dzięki Tobie
choćby przenosić góry.

Jesteś w pamięci oraz w sercach,
nic złego się nie stanie,
bo choć Cię nie ma,
zawsze z nami i przy nas pozostaniesz.

Zgasłeś jak płomyk świecy,
jak liść co z wiatrem gna,
lecz pamięć pozostała
i łza, samotna łza.